اینو برای این گفتم یه طراح وب کار میکنم به کارش علاقه نداره و حتماً کارش رو نصفه میذاره و بقیه ش رو من باید انجام بدم.
اگه برای کارش ارزش قایل بود الان وضع حتما خوب بود چون کارش خوبه
سلام
یکی از مجریان توانمند صدا و سیما که چندوقتیه زده تو خط آنلاین و داره برنامه آنلاین اجرا میکنه در کنار کارش یه سایت نظر سنجی هم راه انداخته و هر هفته تقریباً الان ۳الی ۴ هفته ایی میشه که از مخاطباش میخواد که برن تو سایت رای بدن. یعنی یه کاری که نه خرجی داره و نه اونقدر وقت و پهنای باندی از کسی میگیره که بخواد رای بده.
حالا آمار خنده دار البته به غایت گریه دار که البته از بس گریه کردیم اشکهامون به خنده تلختر از گریه تبدیل شده :
قسمت اولی که شروع به تبلیغ سایت کرده :
تعداد بازدید از برنامه اصلی :۸۷۸۱۳
قسمت دوم / تعداد بازدید :۳۱۰۶۳
قسمت سوم / تعداد بازدید :۷۵۵۸۴
جمع کل : ۱۹۴۴۶۰ نفر بازدید طی تقریباً ۳ هفته
و تعداد کسانی که رفتن در سایت مورد نظر این مجری رای دادن تا تاریخی که من دارم پست میذارم : ۷۴۴۴ نفر
این یعنی ۳ درصد از کل اون جمعیتی که “شو” این بنده خدا رو دیدن. این ۳ درصد با هیچ فرمولی نمیخونه یعنی نه میشه با قانون ۲۰/۸۰ توجیهش کرد نه با قانون ۲۰/۶۰/۲۰ و نه با هیچ قانونی که من میدونم.
خداوکیلی ما ایرانیها دنبال چی هستیم تو نت؟ تفریح؟ شادی؟ عذاب؟ پولی خرج کردن؟ وقت تلفن کردن؟ ترکون زدن به پهنای باند؟ دانلود؟
چه چیزی ما رو راضی میکنه؟ یعنی خیلی ها به اینترنت دسترسی ندارن و هرچی آمار هست کشک و پشمه؟ یا ما بلد نیستیم حتی کلیک کنیم رو لینکها؟؟؟
این پست نتیجه گیری رو به خود شما واگذار میکنه. شما بگید یه کسی که تولید محتوا میکنه تو اینترنت چی باید تولید کنه تا شماها راضی و خوشحال باشین و بخواین ازش استفاده ببرین و بطور مفتی فقط یه کلیک بکنین که طرف بفهمه چه جور شکری باید بخوره در ادامه راه.
چند وقتی هست درگیر چندتا تیم هستم که از نظر فنی بهشون اوکی بدم برای پروژه های مختلف و از این بابت گروهها یا اشخاصی که خودشون ما رو پیدا میکنند یا ما اونها رو پیدا میکنیم بایستی پروپوزال بدن و از بعد فنی ارزیابی بشن.
تا اینجاش که هیچ مشکلی نیست و اتفاقاً گروهها و تیمهای فنی در اول کار خیلی هم خوش برخورد هستند اما یکسری نکته اخلاقی کوچیک هست که دقیقاً سر همون قضایا آدم احساس میکنه که باید با یک تیم یا نفر بخواد همکاری کنه یا نه که عدم دارا بودن اون نکات ریز رو من اسمشون رو گذاشتم زور خوابیده زدن در جلسات فنی.
داستان از کجا شروع میشه؟
ما دنبال تیمی هستیم که برروی فناوری یا تکنیک اکس کار کرده باشه از طرفی من بعنوان مشاور فنی تو همون زمینه هم کار کردم ولی بنا به دلایلی نمیتونم کل پروژه رو انجام بدم پس باید کار برونسپاری بشه و من مشاوره بدم و ارزیابی کنم.
پروپوزال میاد از تیم دعوت میکنیم بابت مصاحبه تا جایی که مجری یا همون تیم فنی در مورد خودش حرف میزنه همه چیز خوب پیش میره یه جورایی فکر میکنی تیم ایده آل برای اینکار پیدا شده.
حالا نوبت منه که دونه دونه از ریز کار اعم از اینکه با فلان مدل برنامه نویسی یا فلان الگو طراحی کار کردن و … بپرسم تا جایی که دقیق بشم تو فناوری اکس دقیقاً اینجاست که خیلی از مجریان فنی نمیخوان جواب بدن ۲ دلیل داره معمولاً :
۱-دلیل اول : اینطور سوالات فنی مجری رو به این فکر وا میداره که نکنه ما کار رو بلد نیسیتم یا اصلاً نمیدونم و میخواهیم اونها رو تخلیه اطلاعاتی بکنیم.
۲-به غایت مرز بلد بودن تیم فنی رسیدیم و بیشتر از این دیگه جواب نمیده!
در مورد اول : معمولاً کارهایی که بیش از یکبار در دنیا توسط بیش از یک تیم انجام شده باشه دست یافتن بهشون خیلی سخت نیست پس همونطوری که شما بهش دسترسی پیدا کردی(در بیشتر مواقع) ما هم میتونیم بهش دسترسی پیدا کنیم حالا با کمی جستجو بیشتر یا کمتر پس وقتی وارد یک جلسه ارزیابی فنی شدید اصلاً به این نکته فکر نکنید که قراره تخلیه اطلاعاتی بشید کما اینکه از نوع سوالاتی که قراره پرسیده بشه کاملاً مشخص میشه که در کدوم جهت جلسه در حال حرکته. و وفتی شما امتناع میکنید یا طفره میرید از جواب دادن دقیق به سوالات وارد فاز “زور خوابیده زدن” میشید و طبعاً جزو آخرین کسانی خواهید بود که شاید بشه با اونها کار کرد که معمولاً هم این اتفاق نمیفته.
در مورد دوم : این دسته دوباره به دو دسته تقسیم میشه دسته اول آدمای خوبی هستن و مثلاً میگن روی این موضوع کار نکردیم یا خیلی ساده نمیدونم در واقع راه حل صادقانه رو پیش میگیرن که اتفاقاْ خیلی هم خوبه و جواب میده و امکان همکاری هنوز با این دسته وجود داره.
اما دسته دیگری هستن که خیلی باحالن : این دسته وقتی به مرز دانششون نزدیک میشی اول شروع میکنن به فرافکنی و از همه چیز میخوان بگن جز پروژه و در خیلی مواقع اگر ناشی باشی به بیراهه میری و وقتت تلف میشه اما اگر زرنگ باشی طرف رو برگردونی تو هدف خودت کار به جاهای خنده دار تر هم میرسه مثلاً بحث این میشه که برفرض کدوم صفحه وب بصورت آژاکس لود میشه و کدوم نمیشه و موقع اضهار نظر کردن همون موضوع به ظاهر ساده مشتشون باز میشه و یا خیلی از مسایل ساده یا پیچیده دیگه ایی که در یک جلسه فنی ممکنه پیش بیاد.
روی صحبت من دقیقاً با همین دسته از افرادی هست که کاملاً بازاری کار میکنند و دنبال بستن قرارداد هستند در صورتی که چیزی رو بلد نیستین بهترین روش صادقانه برخورد کردن با کارفرما هست بهرحال کارفرمایی که میاد برفرض بالغ بر چندصد میلیون هزینه سخت افزاری اعم از ساختمان و تجهیزات میکنه نمیتونه اینقدر پرت باشه که شما بتونی با فرافکنی ازش چیزی دربیاری. حتماً افرادی در اختیار اون کارفرما هستن که مو رو از ماست بکشن.
روش شما یعنی همون زور خوابیده زدن و این روش به هیچجا راه نداره چون هرچی بریم جلوتر دست شما بیشتر رو میشه و این شمایید که در آخر باید از در اتاق جلسات برید بیرون و تصمیم گیری نهایی رو اون مشاور فنی و مشاور مالی پشت در بسته اتاق جلسه انجام میدن و اولین چیزی که میگن اینه که عجب تیم مسخره ایی(در بهترین و مودبانه ترین حالت ممکنه) و اگر یک روزی فقط تیم شما و تیم ما تو یک جزیره باشیم و کل بشریت به ما دو تا تیم ربط داشته طبعاً تیم ما گزینه منقرض شدن بشریت رو انتخاب میکنه!
کوتاه مینویسم واقعاً عصبانیم نمیدونم باید به کی گیر بدم به خودم؟ به جامعه؟ به فرهنگمون یا به اقتصادمون؟؟؟؟
یه خبر خوندن دلم پیچ خورد واقعاً. تیترش اینه :
منبعش هم اینجاست
نمیدونم کجاش خوشحالی داره وقتی یک برنامه که میلیونی بیننده داره فقط تونسته ۵۵۰۰ تا دونه کتاب بفروشه؟
فقط باید گریه کرد به حال فرهنگ اون جامعه. همین و بس.
حالا هی برید پیتزا و فلافل و کوفت و آت آشغال بخورید و با پولاتون تو خیابانون ویراژ بدین و پول بنزین بدین عوض اینکه فرهنگتون رو ببرین بالاتر. راستی یادم رفت پول اینترنت هم بدین بابت تلگرام و بقیه پیغام رسانها که از جوکها عقب نمونین.
فکر میکنم اون ۵۵۰۰ نفر هم جو گیر شدن کتاب خریدن.
چند وقتی هست که بدجور سرم شلوغ شده و نه اینکه از این سر شلوغی لذت ببرم اما مجبورم که سر خودم رو شلوغ نگه بدارم … اینکه چرا اینکار رو میکنم یک جور استراتژی هست و اینکه چه برخوردهایی رو دارم میبینم چیز دیگری.
با چند شرکت و سازمان خصوصی و دولتی بصورت مشاوره ایی کار میکنم و برخورد با آدمهای جور واجور یکی از دستاوردهای اینطور زندگی کردن میتونه باشه. در این بین اما برخورد آدمهای به ظاهر متشخصی که پیش خودشون فکر میکنند که فکرشون بیشتر از همه کار میکرده و حالا به جایی یا چیزی رسیدن برام جالبتره. اینکه وقتی باهاشون سر میز مذاکره میشینی و وقتی میخوای باهاشون معامله بکنی و اگر ببینن سرت شلوغه اولین چیزی که ازش شکایت میکنند اینه که چرا سرت شلوغه؟؟؟ خب چرا نباید باشه؟ باید بشینم تا شاید سالی یه بار یکی از شماها بخواد دلش برا من بسوزه یه پولی به من بده؟ مسلماً اونقدر سرم رو شلوغ میکنم که کسی از امثال کسانی مثل شما که حتی به شلوغی سر من حسودی میکنند رو به پشیزی نبینم!!!
واقعاً نمیفهمم چرا بعضی ها فکر میکنند بقیه باید دست به سینه منتظر دستورات یکی دیگه باشند؟
این یک طرف قضیه از طرف دیگه قضیه :
خیلی ها هستند که کار بلد نیستند تو جامعه و متاسفانه تعدادشون هم داره روز به روز بالاتر میره نکته جالب قضیه اینه که این تعداد از افراد صرف داشتن یک تجربه نه چندان موفق توی دانشگاه و گرفتن یک مدرک آبکی از هر دانشگاهی. فکر میکنند که بایستی براشون فرش قرمز پهن بشه و هرکاری که اونا دلشون بخواد باید براشون پیدا بشه و نکته خنده دار تر اینه که این طیف از افراد فکر میکنند که هرچی که بایستی یاد میگرفتند تو دانشگاه یاد گرفتند و دیگه نیازی به هزینه کردن برای یادگیری نیست چون دیگه دانشگاه نمیرن!!! نتیجتاً خیلی وقتشون خالیه و خیلی هم علاقه به یادگیری ندارند.
من فکر میکنم دسته اولی که تو این نوشته به اون اشاره کردم خیلی با دسته دوم برخورد دارن و فکر میکنند که اکثریت جامعه همینگونه باید باشند کما اینکه اینطور نیست.
برای دسته اول چیزی ندارم بگم اما برای دسته دوم فقط میتونم بگم : متاسفم. متاسفم از اینکه ۴سال یا بیشتر وقتتون رو تو دانشگاه بیخود صرف کردین منبابع دانشگاه و خودتون رو حروم کردین که به این نتیجه برسید که هرچی میخواستید یاد بگیرید رو تو دانشگاه یاد گرفتین و هنوز نفهمیدین که یادگیری پایانی نداره و همچنین دیگه حاضر نیستین برای یادگیری تلاش کنید و یا هزینه کنید. امیدی به شما ها نیست و وای به آینده ایی که بخواد به دست شما افراد تن پرور بیفته!
بله تا زمانی که تفکر این باشه که برای تلاش و تعالی بایستی یک بانی پولدار باشه که از شما حمایت کنه زندگی بهتر از این نمیشه. اما اگر کمی نگاه خودتون رو عوض کنید و در کنارش تلاش کنید شاید شما هم جزو همون دسته از افرادی بشید که دنبال آدمهای دست به سینه بگردند.
تلاش کنید!
چند وقتی هست تو لیندکین بین کاربران بطور مشخص ایرانی یه سری نقل قول رد و بدل میشه و اکثراً هم به رهبران و مدیران شرکتهای بزرگ دنیا منسوب میشه من واقعاً نمیدونم اون شخصیت چنین حرفی زده یا نه و یا اصلاً برفرض هم زده باشه آیا اون حرف درست بوده یا نه. چیزی که خیلی من رو در تعجب فرو میبره حماقت بی حد و مرز یکسری به اصطلاح تحصیل کرده هست که اینطور صحبت ها رو سرلوحه زندگی خودشون قرار میدن و اتفاقاً ضربات سنگینی رو در دراز مدت به خودشون میزنند شاید اگه ۱۰ سال پیش یکی از این حرفها میزد و من شنونده میبودم خیلی تحت تاثیر قرار میگرفتم و حتماً پیش خودم میگفتم عجب آدم موفقی کما اینکه واقعاً اینطوری هم برام اتفاق افتاده بوده اما بعد از گذشت ۱۰ سال و مشاهده سرنوشتون بعد از ۱۰ سال به جد میتونم بگم این مهملاتی که بعنوان جملات موفقیت و کامیابی امروز بین جامعه ایرانیها داره رد و بدل میشه چیزی جز پوچی و بی خودی خوش بودن نیست!
همین الانی که دارم این متن رو مینویسم یکی از این عکسها رو بصورت نقد از لیندکین کپی میکنم و اینجا میذارم :
این جمله چی میگه : نقش یک رهبر کنترل افرادش و یا بربالای هرچیزی ایستادن نیست(نباید همه چیز را بداند) بجای آن باید راهنمایی کند و انرژی بدهد و شوق ایجاد کند.
اینکه واقعاً این حرف رو آقای جک ولچ زده باشه یا نه یک طرف ماجراست طرف دیگر ماجرا این هست که این حرف چقدر میتونه درست باشه!
بیایید یه نگاه به شرکتهای بزرگ آی تی بکنیم :
مایکروسافت, بیل گیتس بعنوان یکی از موسسان و رهبر این شرکت خود یک برنامه نویسی ارشد بود و تا سالیان متمادی برروی تمامی اجزای سیستم اشراف داشت(بر بالای همه چیز ایستاده بود)
اپل, استیو وزنیاک بعنوان کمک موسس شرکت اپل برروی همه چیز اشراف داشت و عملاً اپل پیشرفت فنیش رو مدیون یکی از موسسان خودش هست و نه کارمند شرکتش!!! و البته استیو جابز هم بعنوان بازاریاب و طراح خودش کارهاش رو میکرد و نه کارمندش!!!
اوراکل, دومین شرکت نرم افزاری دنیا بعد از مایکروسافت که موسس اون آقای لری الیسون بوده ایشون هم برنامه نویس شرکت خودش بوده و اتفاقاً هنوز معماری سیستمش رو خودش طراحی میکنه.
به نظرتون واقعاً میشه به نقطه بالایی رسید بدون تلاش و زحمت؟ فقط با رهبری کردن گروه و مذخرف گفتن؟به نظر من که نمیشه.
نکته اخلاقی :
این مذخرفات جایی خریدار داره که تنبلی بیداد کنه و کسانی پیرو این مهملات میشن که آدمهای تنبلی باشند و به نظر شخصی خودم کسی که تنبل باشه و بخواد مثل زالو زندگی کنه طبعاً جامعه رو هم میخواد تبدیل به جمعی از زالو ها بکنه.
دلیلی که تو ایران ما واقعاً پیشرفت چشمگیری نمیکنیم شاید بخاطر همین دست نگاههای زالو گونه به جامعه هست.
ب) کمسوادیم چون تیراژ کتاب در ایران بدل به یک جوک دستسوم بیمزه شده که دیگر تذکردادن و بحثکردن و… هم در آن بیاثر است. این تیراژهای ۵٠٠، ۶٠٠ تایی که برخی مربوط به کتب اشخاصی است که حداقل نیمقرن است مینویسند یا ترجمه میکنند، بیانگر کمسوادی ما و مؤید این نکته است که با دانستن و فهم فرهنگی بیگانهایم.
ما کمسوادیم چون حتی بخش فرهنگی طبقه متوسط شهری نیز فیلمهای روز یا دیروز سینمای جهان را پیگیری نمیکنند. لازم نیست مردم دغدغه سینمایی داشته باشند. ما مشتری سریالهای ترکی هستیم. به همین سادگی.
تأسفآورتر از این تیراژهای مضحک، تلاش رسما مذبوحانه مؤلفان و مترجمان است که در این وانفسا بدل شدهاند به ویزیتور و مشتریجورکن و بازاریاب درجه ششم کتابهای خود! و بیا و ببین چه دستوپاهایی که نمیزنند در فضای مجازی و فضای مطبوعات و… که شاید بتوانند چهار نفر را متقاعد کنند به خرید کتابشان. شأن مترجم و مؤلف هم در این میان گمگشتهای بیش نیست. رسما شوخی است. ناگفته پیداست که در فضای اینترنتی هم دوستان اغلب لایک میکنند و کتابی نمیخرند و این مسئله، به درام بلکه به تراژدی کتاب و سواد و فرهنگ در کشور ما رنگ کمدی هم میزند. کمدی سیاه یا طنز تلخ؟ کدام تعبیر را میپسندید؟
ج) ما کمسوادیم. چون نه عموم که حتی بخش فرهنگی طبقه متوسط شهری نیز فیلمهای روز یا دیروز سینمای جهان را پیگیری نمیکنند. قطعا از آغاز دهه ٩٠ دیگر هیچ تبی در این زمینه در اجتماع قابل رؤیت نیست. دوستی را میشناسم که فیلمهای سینمای جهان را از او میگیرم. مغازهای کوچک داشت در فرهنگیترین خیابان تهران. آن را بست. خودش میگفت لازم نیست مردم دغدغه سینمایی داشته باشند. بر فرض ٢٠٠ فیلم قابل بحث تاریخ سینما یا صد فیلم مطرح جهان یا… را بخرند. اگر ١٠ فیلم برتر سینمای جهان و هرسال چندفیلم روز را میخریدند، من یک طبقه از این پاساژ را بهنام زده بودم! ایراد از دانلود هم نیست. ما مشتری سریالهای ترکی هستیم. به همین سادگی. تیتر روزنامهها را اگر در هفتههای اخیر بازبینی کنید، لابهلای آن مکرر به وضعیت بد اقتصادی سینمای ایران اشاره شده. مردم ما سینما هم نمیروند. دلیلش هم فقط سانسور یا… نیست. دغدغه یا حوصلهاش نیست.
د) به گمانم استفاده کالاهای فرهنگی اعم از فیلم، کتاب، موسیقی، تئاتر و… هیچگاه از بدل به عادت روزانه ما نشده. نمیگویم دغدغه یا دلمشغولی یا علاقه…، نه. یک عادت ساده اما نهادینهشده. از اینرو اگر در سایر نقاط جهان تکنولوژی فراگیر میشود، عادات فرهنگی سر جای خود، با همان قوت باقی میماند اما در ایران ماهواره و اینترنت جایگزین کتاب، سینما، تئاتر و… میشود.
ما کمسوادیم چون اگر شلواری در آن سوی جهان با خشتکی در حوالی زانو و کمری در زیر باسن مد شود، با چنان سرعتی میان بخشی از ما فراگیر میشود که حیرت میکنی. گویی با یک کلیک، نصب در محل، تحویلت میدهند اما اگر از ظهور کتاب الکترونیکی در جهان سالها بگذرد، اینجا ژست و پز آن را هم نمیبینی.
اظهرمنالشمس است که ما در فضای سایبری دنبال کتاب و فیلم و… نیستیم. ما آنجا کمسواد، جوزده و سطحی، صرفا زمان را سر میبریم و وقت میکشیم. حتی این موجسواری ما در همان حوزه هم عیان است. در سال ٩٣، رسما فیسبوک از مد افتاد و اینستاگرام مد شد. (دقت کنید، مد شد.)
ه) ما کمسوادیم چون بر فرض مثال اگر شلواری در آنسوی جهان با خشتکی در حوالی زانو و کمری در زیر باسن، مد شود، با چنان سرعتی میان بخشی از جماعت ذکور ما فراگیر میشود که حیرت میکنی. گویی با یک کلیک، نصب در محل، تحویلت میدهند اما اگر از ظهور e-book (کتاب الکترونیکی) در جهان سالها بگذرد، اینجا انگار حتی بویی یا ادایی یا ژست و پز آن هم راه نمییابد.
و) ما مردم کمسوادی هستیم. تیراژ مطبوعات در ایران به خودیخود یک طنز تمامعیار است. ملاحظههای مطبوعاتی و پرهیزهای حرفهای اجازه نمیدهد و گرنه اگر تیراژ قابل اعلام و اعلان باشد، خواهید دید با جمعزدن تیراژ دو، سه روزنامه وزین قابل بحث کشور به عددی میرسیم که بیشتر مناسب صرفا یکی از مناطق ٢٢ گانه تهران است! نه کل تهران و نه سراسر کشور. همه ماجرا هم به فضای بسته و سانسور و… ربط ندارد. از روز ازل در مطبوعات در ایران تا امروز کمتر دورهای فضا باز و آماده روزنامهنگاری بوده است. شاید در مجموع دو سال فضای مناسب داشتهایم. پس محدودیتها همیشه بودهاند اما این بیاقبالی از سوی مخاطب مشخصا از دهه ٩٠ عیان است و نتیجه چنان شده که گاهی آدم میاندیشد قلمزدن در مطبوعات یک خودگویی و خودخندی بیش نیست.
مؤخره: یقه تکنولوژی را نگیریم و بیسوادی خود را در همگامی با سرعت روز جهان پنهان نکنیم. این اینترنتهای کلنگی ما که حتی ١٢٨ آن را هم سرویسدهنده محترم با یک کرور آدم، اشتراکی در اختیارمان میگذارد و مدام کَمیت لنگی دارد و هزار مصیبت، با اینترنت در هیچکجای جهان قابلقیاس نیست. اما به تیراژ کتاب در کشورهایی که سرعت نتشان رنگ از رخسار نید فور اسپید میبرد، نگاهی بیندازید. به تیراژ مطبوعات در همین پاکستان بنگرید. به فروش فیلم در سایر کشورها نظری کنید. به رونق تئاتر، به اوضاع موسیقی، به….
ما افراد کمسوادی هستیم. یکبار هم که شده وضع اسفبار خود را ببینیم، توجیه نکنیم. از دولت و وضعیت ارض و سما شکوه نکنیم، بر نهان و آشکار خود چشم بگشاییم و با اعتراف به واقعیت، گام اول را جهت تصحیح خود برداریم.
نوشته : علی میرمیرانی در روزنامه شرق
*عنوان مطلب چیز دیگری بوده اما من این عنوان را بیشتر میپسندم.
ظاهراً مایکروسافت متوجه شده که سیاستهای انحصار طلبانه ش در زمینه برنامه نویسی وب/دسکتاپ (برای موبایل تا زمان نگارش این متن جایگاه خاصی نداره) دیگه جوابگو نیست و اگر بخواد همپای دیگر رقبای خودش مثل java یا c یا php حرکت کنه باید پلتفرم محبوب خودش یعنی .net رو واقعاً port کنه به پلتفرمهای دیگه و نه مثل ۱۰ سال قبل که روی کاغذ ادعا میکرد که چون داره از کد میانی استفاده میکنه پس میتونه همه جا اجرا بشه البته در کنار دات نت پروژه مونو که البته بخش قابل توجهی از اون رو شرکت ناول انجام داد رو نباید نادیده گرفت ولی پروژه مونو خیلی نتونست تاثیر به سزایی در گسترش محصولات مایکروسافت در حوزه آی تی بذاره برای نمونه هیچ اکستنشن قابل قبولی برای اجرا شدن پروژه های وب دات نت برروی وب سرور آپاچی ارائه نشد در حالی که برای php یه همچنین اکستنشنی مخصوص iis تولید شده بوده و یا جاوا که جای خود دارد و شاید دوباره بحث کردن در مورد آن تکرار مکررات باشد!
در هرصورت امروز موفق به نصب اولین نسخه از محیط visual studio code شدم محیطی که برخلاف سلف خود یعنی visual studio محیط فوق العاده ساده ایی داره در حدی که در نگاه اول هر برنامه نویسی کاملاً ناامید میشه از کاری که مایکروسافت کرده در واقع شما با هیچ محیط gui editor و یا محیط طراحی دیتابیس بصری روبرو نیستید فقط و فقط یک ویرایشگر متن تقریباً پیشرفته در اختیار دارید که البته یکسری مزایایی هم دارد و البته صد ها کمبود.
در زیر من مقایسه کوتاهی بین visual studio code osX و jetbrains php storm8 خواهم داشت.
از نظر بصری محصول مایکروسافت خوش تراش به نظر میرسه و نحوه رندر کردن فونتها در استودیو کد خیلی بهتر از رقیبش هست.
از نظر اسکرول کردن واقعاً لذت بخشه کار با استودیو کد به نظرم jetbrains هنوز باید رو زمینه رندر کردن و اسکرول کردن خودش خیلی بیشتر کار کنه.
بخش بندی کد در استودیو کد وجود نداره در حالی بهترین نوع بخش بندی رو jetbrains ارائه میده که اون رو انتخاب حرفه ایی ها کرده.
در زمینه کلیدهای کوتاه و رسیدن به جای جای کد در کمترین زمان ممکن مثل همیشه برنده این مسابقه jetbrains هست و مایکروسافت حتی در محصول اصلی خودش یعنی ویژوال استودیو هم از این ویژگی کم بهره هست. فکر میکنم تعداد کسایی که دلشون بخواد فقط با کیبورد تو مایکروسافت کار کنن خیلی کمه! ظاهراً خود ویژوال استودیو رو هم فقط با کمک موس برنامه نویسی کردند!!!
محیط استودیو کد خیلی شبیه sublime شده و البته با ساپورت فارسی خیلی خوب چیزی که php storm8 و intellij 14.1 کماکان از اون بی بهره هستند من نمیدونم یعنی هیچ شرکت جدی که خط راست به چپ استفاده کنه به jetbrians نگفته که این مشکلش رو از ریشه حل کن؟
برای برنامه نویسی دات نت در محیط اپل حتماً باید کدها رو از package managerهایی نظیر brew یا npm بگیرید یا با دست کامپایل کنید هنوز سولوشون قابل اعتمادی برای اینکار از طرف مایکروسافت ارائه نشده. البته قول داده تو asp.net5 اینکار رو بکنه که باید منتظر باشیم.
من خودم به شخصه اینکار رو نکردم چون سلامت محیط برنامه نویسی و اجرا برا مهمه با توجه به unstable بودن brew در برخی از مواقع ترجیج دادم درگیر issue ticketingهای brew نشم!
نتیجه :
مایکروسافت هنوز خیلی راه پیش رو داره تا در زمینه ویرایشگر متن به غولی مثل jetbrains برسه و شاید هم هیچوقت نتونه اون رو بگیره!
در زمینه توسعه پلتفرم خودش برروی سکوهای غیرخودی به نظرم خیلی خیلی کند عمل کرد. حداقل باید ۵ سال پیش که mvc خودش رو بعد از تاخیر ۴ ساله از جنگو و ریلز منتشر کرد میبایست این پلتفرم رو برای محیطهای *نیکس آماده میکرد و باعث سرخوردگی برنامه نویساش نمیشد.
به نظر نمیرسه مایکروسافت بتونه سهم قابل توجهی از بازار وب *نیکس رو کسب کنه مگر اینکه پکیجهای فراوونی مثل جم های ریلز و یا پکیجهای کامپوزر برای پی اچ پی منتشر کنه که عملاً با یه همچین روحیه ایی در میان برنامه نویسان مایکروسافتی مواجه نیستیم در ضمن یک اکستنشن خیلی قدرتمند برای آپاچی و انجین اکس و لایت اچ تی تی پی دی نیاز هست که بتونه در محصولات خصوصی مثل سی پنل هم به درستی اجرا بشه و اونها بخواهند که اینکار رو خودشون انجام بدهند و بصورت باندل این اکستنشن رو در نسخه های خودشون به روز بکنند. که اینها همش زمانبر خواهد بود و فکر میکنم جای بازیگران اصلی در حوزه سرویس دهنده های وب به این راحتیها عوض نخواهد شد!
امروز جایی بودم که میبایست تجربه خودم رو در تدریس به اشتراک میذاشتم, غرق کار بودم و وقتی کار تمام شد و موقع خداحافظی شد یکی از کسانی که اونجا بود باب صحبت رو باز کرد مبنی بر تعریف و تمجید! بعد با حالت کنجکاوانه ایی پرسید که تیزهوشان دبیرستان میرفتی. من خنده ایی کردم و گفتم کارنامه مم چیزی غیر از این به من میگه و اون شخص با حالتی توام با ناباوری و تمسخر به من نگاه کرد و گفت برنامه نویسی خیلی دیدم اما مثل شما نه!
چیزی نگفتم و با خنده از این فاجعه فرهنگی رد شدم مثل بقیه مشکلات فرهنگی که فقط میشه بهشون لبخند زد اما گفتم شاید اینجا برا خودم بنویسیم بلکه آروم تر بشم.
بله من همون شاگرد متوسط کلاسهای درس دوران دبیرستان کشورم هستم که هیچوقت با خیلی از مفاهیم درسی که جلوش گذاشتن ارتباط برقرار نکرد نه اون موقع که ۱۵-۱۶ سالم بود و نه حتی حالا که دوباره برمیگردم و نگاه میکنم به گذشته. مشکل اصلی فقط این نبود در کنارش کاراکترهای عجیب و غریب برخی از اساتید هم هنوز برام نامفهومه و اینکه خودشون هم نمیدونستن که ما چرا اینهمه باید مطلب غیرمرتبط رو یه جا بخونیم در حالی که قراره کمتر از ۴ سال در بدبینانه ترین حالت همه اونها رو فراموش کنیم.
بله من دقیقاً همون پسربچه ایی بودم که شاید بالغ بر ۱۰ سال پیش به طرز مسخره ایی در کنکور پایین ترین نمرات ممکن رو کسب کرد تا خیلیها به زعم خودشون فکر کنن این پسر به درد هیچکاری نمیخوره. اما بعد از گذشت ۱۰ سال و نگاه کردن به کارنامه خودم حداقل خودم که خیلی ازش راضیم و فکر میکنم فقط همین مهمه!
اما سطحی نگری که در جامعه ما وجود داره دردآوره اینکه همه یک عدد متر دست گرفتن و تواناییهای شما رو با اون اندازه میگرند به زعم این دسته از افراد, شما اگر رتبه زیر ۱۰ کنکور باشی این خیلی عالیه چون شما میتونی همه کار بکنی اما من دقیقاً نقض این حرف رو چندوقتی هست دارم میبینم که البته اگر به چشم هم نمیدیدم برام مهم نبود چون بهش اعتقادی ندارم.
من نمیدونم این ابزار سنجش ما ایرانیها از کجا اومده و چرا تداوم پیدا کرده با وجود عواقب ناخوشایندی که برروی جامعه ما گذاشته. مثلاً نگاه کنید همین الان شما کافیه یه وسیله خیلی ساده تون تو خونه خراب بشه اگر اون وسیله گارانتی داشته باشه و به شرکت گارانتی زنگ بزنین که براتون تکنسین بفرسته به این تناقض احتمال خواهید رسید که اون آقا/خانم تکنسین طبعاً چون براساس متر جامعه مجبور بوده بزرگ بشه پس حتماً یه لیسانسی چیزی از یه جایی برا خودش جور کرده (تا اینجا مشکلی نیست) مشکل از جایی شروع میشه اون تکنسین بزرگوار خودش رو متخصص در امور جاریه میدونه غافل از اینکه حتی معنی کلمه تکنسین رو هم نمیدونه چه برسه به اینکه تخصصی داشته باشه در زمینه مربوطه و اگه کمی تعارف به ریشش بمالید و براش چایی,قهوه ایی چیزی بیارید میتونه براتون ادعا راه اندازی یک کارخونه از وسیله مذکور رو هم بکنه! اینطور سطحی نگریها نشات از نبود یه سیستم نخبه گرای درست در سطح جامعه هست و فقط سیستم آموزش مقصر نیست این تک تک ما هستیم که مقصر اینطور سطحی نگری هستیم.
دقیقاً مشکل اینجاست که آدم وقتی درس میخونه اولین چیزی رو که باید بفهمه اینه که هرچی بیشتر میفهمه بیشتر به نادادن بودن و غافل بودن خودش باید پی ببره و کمتر ادعا کنه و درشتی کنه و یا متر دست بگیره برای اندازه گرفتن تواناییهای بقیه.
من فکر میکنم کلاسهای دانشگاهی ما یه کلاس اصول و فلسفه اخلاق و موازین حرفه ایی بودن کم داره چیزی که صبح تا شب به خیلی از هموطنانمون گوشزد کنه که شما اگه اینو خوندی تازه رسیدی اول خط یعنی اول نقطه نادانی یعنی جایی که باید خیلی از معیارهای جامعه عوام رو کنار بذاری و به عقلت رجوع کنی. اما ظاهراً در کنار اینکه خیلی به علم بعضی ها اضافه نمیشه از بعضی چیزهای دیگه شون هم ظاهراً داره کم هم میشه.
در کنار بحث اخلاق و فلسفه به نظرم یکی از دلایل عدم پیشرفت واقعی جامعه من از همین در هپروت “سطحی نگری در عمق” بودن نشات میگیره جایی که ما باید به این باور برسیم که بابا ما واقعاً عقبیم باید بجنبیم تا به یه جایی برسیم اما فعلاً مدرک رو عشق است! اتیکتهای واهی رو عشق است!
جای دوری نمیرم و مثال از همین صنعت نداشته نرم افزار میزنم : نگاهی کنید به اکو سیستم های نرم افزارهای اپن سورسی که در کل دنیا تشکیل میشه و کلی سرمایه جمع میکنن, حالا از اینور هم به اکو سیستم نرم افزارهای کماکان بسته وطنی نگاه کنید که فقط خرج تراشی میکنن.
فکر میکنم دیگه بس باشه.
پ.ن : توسعه گر نرم افزار با برنامه نویس فرق داره.
همیشه طرفدار پندورا بودم حتی وقتی که اسپاتیفای خیلی صدا کرد.
پندورا یک سرویس موسقی هست که فقط برای آی پی های ایالات متحده کار میکنه که فکر نمیکنم مشکل لاینحلی باشه, نتیجتاً دربارش توضیحی نمیدم.
با پندورا میتونید شبکه ایی میکس شده از موسقیهایی که دوست دارید رو بسازید و اینکه یه کمی هم باهوشه مثلاً وقتی موسقی هایی در یه سبک خاص رو گوش کنید موسقی بعدی که میاره رو هم از همون سبک براتون میاره منظورم این نیست که اگه داشتید cat stevens گوش میکردید یهویی بره led zeppelin بیاره منظورم اینه که میره تو سبک soft rock مشابه گامهایی که یوسف اسلام داشته براتون موسقی پیدا میکنه پس یه خورده هم باهوشه.
اما یه مشکلی داشتم و اون اینکه همیشه باید مرورگر باز میبود تا این سرویس بتونه موسقی پخش کنه مضافاً براینکه هی وسطش برام تبلیغ میاورد و یا هر یکساعت یه بار میگفت اونجا هستی یا رفتی!!! در واقع حالت Idle هم داشت و بدتر از همه اینکه برای همه اینکارها نیاز به فلش پلیر داشت همون piece of softwareیی که من خیلی ازش بدم میاد و تصمیم گرفتم رو لپتاپ جدیدم عمراً نصبش نکنم!
داشتم میگشتم دیدم یه کلاینت تحت کنسول برای *نیکس/ویندوز برای این سرویس محبوب ساخته شده.
برای اجرا کردنش اگه تو *نیکس هستید کافیه چندتا خط دستور بنویسید اگر هم تو ویندوز هستید نصبش کنید! و دیگه شما هم مثل هکرها موسقی گوش کنید اطلاعات بیشتر :
http://6xq.net/projects/pianobar/
بعد از نصب تحت کنسول بنویسید :
pianobar
بعد از وارد کردن نام کاربری و پسورد میتونید برای خودتون کانال بسازید و …. برای اینکه راهنمای کار با برنامه براتون ظاهر بشه کافیه کلید ? رو فشار بدین.
برای اینکه آمریکایی به نظر برسید دستور زیر را اجرا کنید و بقیه قضایا….
nano ~/.config/pianobar/config
و خط زیر را بنویسید
control_proxy = http://165.225.xxx.xxx:80
توجه کنید که سرور واسط باید http ساپورت باشه.
پ.ن : در صورتی که نحوه نصب قدم به قدم رو میخواید این زیر کامنت بذارین والا من فرضم اینه که شما از من هکر تری 🙂
happy listening